Როდესაც საუბარია როკ მუსიკისა და ავანგარდული ხელოვნების გამორჩეულ არტისტებზე, ერთ-ერთი მათგანი ჯონ ქეილია.
ჯონ ქეილი უელსში, მეორე მსოფლიო ომის დროს დაიბადა. მოგვიანებით ნიუ იორკში გადავიდა. ქეილი ლა მონტე იუნგის Theater of Eternal Music-ს შეუერთდა, ხოლო ამის შემდეგ, ლუ რიდთან ერთად ცნობილი როკ ბენდი – Velvet Underground ჩამოაყალიბა. აღსანიშნავია, რომ მისი სოლო კარიერა ჟანრობრივი მრავალფეროვნებით გამოირჩევა. ჯონ ქეილი თანამშრომლობდა ისეთ არტისტებთან, როგორებიც არიან: The Stooges, Nico, პატი სმითი, Squeeze, ალეჰანდრო ესკოვედო და სხვები.
ამჟამად ჯონ ქეილი ლოს ანჯელესში ცხოვრობს. 9 მარტს მუსიკოსს 81 წელი უსრულდება. დაბადების დღემდე ორი თვით ადრე, ახალი ალბომი სახელწოდებით Mercy Გამოუშვა, რომელშიც თორმეტი კომპოზიციაა შესული. Mercy-ში ინდი ჟანრის ახალი თაობის მუსიკოსებთან დუეტებია შესული. ალბომზე მუშაობისას ჯონ ქეილმა ისეთ არტისტებთან და მუსიკალურ კოლექტივებთან იმუშავა როგორებიც არიან: ლაურელი ჰალო, Animal Collective, Weyes Blood, Actress, სილვან ესო, Fat White Family, დევ ჰაინსი, თეი ში.
Billboard-თან საუბრისას, ქეილმა თავის ცხოვრებასა და შემოქმედებაზე ისაუბრა. შეეხო Bowie-ისთან სასურველ თანამშრომლობას, რომელიც ვერასოდეს შედგა.
Mercy მრავალ მუსიკალურ კოლაბორაციას აერთიანებს. Როგორ შედგა ახალგაზრდა არტისტებთან თანამშრომლობა?
2017 წელს, ევროპასა და შეერთებულ შტატებში Velvet Underground-ის 50 წლის იუბილესადმი მიძღვნილი კონცერტები გავმართე. ეს არტისტები სწორედ ამ პერიოდში გავიცანი.
თქვენ თანამედროვე მუსიკას დიდ ყურადღებას უთმობთ, მაშინ, როდესაც გარკვეული ასაკის მიღწევის შემდეგ, ბევრი მუსიკოსი უბრალოდ იმას უსმენს, რა მუსიკაზეც გაიზარდა. როგორ აღწერთ ასეთ ცნობისმოყვარეობას?
ცნობისმოყვარეობა მეხმარება საღად ვიაზროვნო. აქტიურად ვუსმენდი Snoop-ს, Eminem-ს და Dre-ს. მომწონს Earl Sweatshirt, Tyler the Creator, ვინს სტეიპლსი და კენდრიკ ლამარი.
როდესაც დღევანდელ ალტერნატიულ მუსიკალურ სცენას განვიხილავთ, როგორ ფიქრობთ, რა განასხვავებს იმ მუსიკისაგან, რომლის ჩამოყალიბების მონაწილე 60-იან წლებში იყავით?
Velvet Underground ბევრი ადამიანისათვის გამაღიზიანებელი იყო. ნიუ იორკს, განსაკუთრებით კი კლასიკური ხელოვნების მიმდევრებს, ავანგარდიზმი აღიზიანებდათ. მახსოვს ლა მონტე იუნგთან ერთად კონცერტი გავმართეთ. აუდიტორიაში ერთ-ერთი ადამიანი ყვიროდა – „შენი თავის უნდა გრცხვენოდეს, მონტე“.
ჩვენ ყველა ბედნიერი ვიყავით, რადგან ვიცოდით, სწორ ადგილას ვიდექით. ლა მონტესა და ენდი [უორჰოლის] წრეში მოღვაწე ადამიანებს ყველა უპირატესობა ჰქონდათ. ისინი დამაჯერებლები და მიზანდასახულები იყვნენ. ვიცოდით, რომ ხალხს რაღაც უჩვეულო უნდა მიეღო ჩვენი მუსიკისგან – წინააღმდეგ შემთხვევაში, არავის დააინტერესებდა.
ლა მონტე იუნგთან კვლავაც გაქვთ ურთიერთობა?
დაახლოებით ერთი წლის წინ ვნახე. დროდადრო გამოჩნდება და ერთმანეთთან ვიკვეთებით ხოლმე.
Სიმღერის – Night Crawling ანიმაციური ვიდეო გამორჩეული ნამუშევარია. მასში თქვენ და დევიდ ბოუი 70-იანი წლების ნიუ იორკში მოგზაურობთ. ვიდეოს შექმნისას, რატომ წახვედით ამ მიმართულებით?
დევიდ ბოუისათვის პატივის მიგება მინდოდა. ხანდახან, არიან ადამიანები, რომლებთან მუშაობაც ძალიან გინდა, მაგრამ ხვდები, რომ ასეთი შესაძლებლობის დრო ამოიწურა. მას ჩემი ალბომის, Sabotage-ის ფარგლებში თანამშრომლობა შევთავაზე, რაც ძალიან გაუხარდა. შემდეგ საკონცერტო ტურნეში გაემგზავრა და ჩვენი თანამშრომლობა ვერ შედგა. ამის გამო იმედგაცრუებული ვიყავი.
Mercy -ში შესულია კომპოზიცია – Moonstruck, რომელიც Nico-ს სიმღერის სახელწოდებაა. ნამუშევარი არტისტისადმი პატივის მიგების მიზნით დაიწერა?
არა, ასე არ ყოფილა. სანამ ტრეკს დავასრულებდი, ერთი აზრი მაწუხებდა – ვგრძნობდი, რომ ის ვიღაცას მახსენებდა, თუმცა არ ვიცოდი – ვის. როცა სიმღერა დავასრულე, უკვე ცხადი გახდა – ეს Nico იყო. აღმოჩნდა, რომ სწორედ მასზე ვსაუბრობდი ამ კომპოზიციაში.
წლების განმავლობაში ამერიკაში ცხოვრობთ. რას გრძნობთ ხოლმე უელსში დაბრუნებისას – იქ, სადაც დაიბადეთ?
ეს ყოველთვის დიდი სიურპრიზია. როცა უელსში კონცერტს ვატარებ, ახალგაზრდა მუსიკოსებს ვხვდები. ეს არტისტები ძალიან ნიჭიერები არიან. კონცერტი მქონდა Welsh Sinfonia-სთან ერთად, ძალიან კარგები არიან და მათმა მუსიკამ ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა.
ალბათ ბევრი რამ შეიცვალა მას შემდეგ, როცა უელსში ცხოვრობდით.
უელსში ცხოვრებისას როკ ბენდის ჩამოყალიბება ვცადე, მაგრამ არ გამოვიდა. ეს დამთრგუნველი იყო. გადავწყვიტე, რომ ავანგარდი უკეთესი არჩევანი იქნებოდა. როცა ლონდონში ჩავედი, აღმოვაჩინე, რომ უელსის მსგავსად ლონდონშიც აღიზიანებდათ ის მუსიკა, რომელიც მე მაინტერესებდა. თანამედროვე უელსში ბევრი წარმატებული კომპოზიტორია. ეს არის ახალგაზრდა კომპოზიტორთა ტალღა, რომლებიც აკეთებენ იმას, რაც თავად უნდათ და დღევანდელ დღეს ეს მუშაობს.
